هر کس از دل خود با خدا راه دارد ، دری از همه دلها بسوی خدا هست ، حتی شقی ترین افراد در موارد گرفتاری و ابتلا، در وقتیکه اسباب و علل بکلی از او منقطع می شود ، تکانی می خورد و به خدا التجا می برد . این یک میل فطری و طبیعی است در وجود انسان ، پرده گناه و شقاوت گاهی روی آن را می گیرد ، در سختی ها که پرده زایل می شود  خود به خود این میل تحریک می شود و به هیجان در می آید . شخصی از امام صادق (ع) پرسید چه دلیلی بر وجود خدا هست ؟ فرمود آیا تاکنون کشتی سوار شده ای ؟ گفت بلی . فرمود آیا اتفاق افتاده که کشتی طوفانی شود و در شرف غرق شدن باشد و امید تو از همه جا بریده شود ؟ گفت بلی یک همچو اتفاقی افتاد فرمود ک آیا در آنوقت دلت متوجه به جائی بود و ملجأ و پناهی می جست و از یک نقطه ای خواهش می کرد که تو را نجات دهد ؟  گفت بلی . فرموداو همان خداست .  دعا را شرایطی است ، شرط اولش اینست که واقعاً خواستن و طلبدر وجود انسان پیدا شود  و تمام ذرات وجود انسان ، مظهر خواساتن گردد ، واقعاً آنچه می خواهد به صورت یک احتیاج و استدعا و حاجت در آید . همانطوریکه اگر در یک نقطه بدن یک احتیاجی پیدا شود تمام اعضاء و جوارح شروع می کنند به فعالیت و حتی ممکن است عضوی به مقدار زیادی از کار خود بکاهد برای رفع احتیاجی که در فلان نقطه بدن پیدا شده است . اگر مثلاً تشنگی بر انسان غلبه کند اثر  تشنگی در وجناتش پیدا می شود ، احتیج روحی و معنوی انسان که جزئی از عالم خلقت است نسبت به کل جهان همینطور است ، روح انسان جزئی است از عالم وجود ، اگر واقعاً خواهش و احتیاجی در وجودش پیدا شود دستگاه عظیم خلقت او را مهمل نمی گذارد .

فرق است بین خواندن دعا و دعای واقعی ، تا دل انسان با زبان هماهنگی نداشته باشد دعای واقعی نیست ، باید در دل انسان جداً و واقعاً خواست و طلب پیدا شو د ، حقیقتاً در وجود انسان احتیاج پدید آید .